Ben blogt over "Van mannen en tranen die vaker komen"
Een man mag niet huilen, zong Jacques Herb. Als dat zo is, ben ik regelmatig in overtreding.
Steeds vaker eigenlijk. Wat de vraag oproept: worden mannen emotioneler als ze ouder worden.
Je vrienden haten je vanwege een kleine fout, je vrouw verlaat je, je moeder sterft, dan voel je een traan en wil je je even laten gaan. Maar nee, dat is niet de bedoeling, want:
Een man mag niet huilen
ook al heeft hij verdriet.
Een man mag niet huilen
als een ander het ziet.
Dit refereert natuurlijk aan het aloude idee dat huilen typisch iets voor vrouwen is. Mannen zijn stoer, huilen is voor watjes. Evolutionair is de man een jager. Als hij dan oog in oog met het konijn geëmotioneerd raakt, is het lastig de trekker over te halen.
Ik herinner me een persconferentie van Foppe de Haan na een wedstrijd van Heerenveen.
‘Dit is nou typisch een oude man.’
Is dat zo? Raken oude mannen sneller geëmotioneerd? Huilonderzoeker Ad Vingerhoets, emeritus-hoogleraar aan de Universiteit van Tilburg, wijt het aan afnemend testosteron. ‘Dat verlaagt de huildrempel, daardoor huilen oudere mannen gemakkelijker,’ zegt Vingerhoets.
Dan is mijn testosterongehalte ook niet meer wat het geweest is. Natuurlijk, iedereen snapt dat ik een ‘Foppe de Haantje’ krijg als ik iets zeg op de uitvaart van mijn moeder. Of als er iets ernstigs aan de hand is met mijn kind of kleinkind. En geëmotioneerd raken tijdens hartverscheurende muziek vindt ook niemand gek. Maar ik pink ook al snel een traan weg bij een mierzoete film. Of bij dierenleed.
Zo zag ik op een oorlogsfoto een hond tussen de puinhopen van een kapotgeschoten stad. Het beest keek me aan met een blik van ‘wat is hier in godsnaam gebeurd?’ Waar is mijn baas? Waar is mijn mand? Ik denk dan meteen aan Vito, onze wat angstige kooiker, die zich tijdens het geknal rond Oud en Nieuw in paniek onder onze bank wurmt. Een paar dagen lang zie ik dan alleen zijn achterpoten onder de bank vandaan komen. Hoe zou Vito reageren op aanhoudende bombardementen? Mijn hart krimpt ineen.
Jacques Herb zong zijn lied – geschreven door Pierre Kartner – over een man die niet mág huilen. Loudon Wainwright III schreef een lied
over een man die niet kán huilen. Want dat kan ook. Tranen kunnen bijvoorbeeld ‘op’ zijn. En stress en depressie kunnen een emotionele blokkade veroorzaken. Als emoties steeds onderdrukt worden, is het op den duur bijna niet meer mogelijk ze te uiten. De hoofdpersoon in The man who couldn’t cry – ook gezongen door Johnny Cash
– heeft hier ook last van. Hier een deel in vertaling:
Er was eens een man die niet kon huilen.
Als kind had hij gehuild als alle kinderen,
tot hij een man werd. Toen was het over.
Zijn hond werd overreden, zijn vrouw verliet hem,
hij werd ontslagen, verloor een arm in de oorlog,
werd uitgelachen door een hoer,
maar geen snik, geen traan, geen druppel.
Hij kwam in de gevangenis,
werd geslagen, gepest en afgeluisterd,
maar nooit een traan op zijn gezicht.
Dokters, wetenschappers en theologen
werden erbij gehaald;
hun conclusie: dit is een ongevoelig beest.
Ze plaatsten hem in een inrichting
voor ongevoeligen en gekken.
Daar maakte hij vrienden en…
begon hij te huilen, elke keer als het regende.
Eens regende het veertig dagen en veertig nachten,
en hij huilde en huilde en huilde.
Op de eenenveertigste dag stierf hij.
Oorzaak: uitdroging.
In de hemel vond hij zijn hond,
maar dat niet alleen, hij kreeg ook zijn arm terug,
kanker beroofde de hoer van haar charme,
zijn ex-vrouw stierf aan zwangerschapsstriemen,
zijn ex-werkgever ging failliet,
en de gevangenis waar hij zat,
brandde tot de grond toe af.
De aarde leed aan eeuwigdurende droogte.
Dus mannen, blijf lekker huilen, voed de aarde met je tranen.
Meer blogs lezen van Ben? Koop hier: ‘Navelknagertje en 100 andere verhalen’.
Meer informatie? Meer blogs lezen? Kijk op mijn site . Nooit meer een blog missen? Word vaste lezer. Meld u aan via de website.
