De Nijkerkse Schaakclub ging snelschaken
Op de Nijkerkse Schaakclub ging deze week alle aandacht naar het snelschaken.
In plaats van een reguliere partij van meestal enkele uren ontvangt elke schaker slechts 10 minuten denktijd om zijn tegenstander deze avond op te rollen. In totaal 9 partijen moesten worden gespeeld in opdracht van onze hoofdtabellenmeester.
Kortom een uitputtingsslag.
Uiteindelijk heeft de clubspeler met de meeste levensjaren de meeste punten deze avond op zijn naam geschreven. Duidelijk zag ik hem tegen middernacht met opgeheven hoofd trots en voldaan huiswaarts keren en zichtbaar verlangend naar de volgende ronde om ons allen wederom een stevig pak slaag te geven.
Er zijn vele vormen bedacht om het schaakspel nog leuker of nog meer bijzonder te maken. Niet alle vormen zijn geslaagd te noemen. Snelschaken is een geaccepteerde variant, maar partijen van 10 seconden vind ik persoonlijk gekkenwerk. Maar het zogenaamde gekkenschaak is echt afkeurenswaardig. Ineens op de fluittoon van de wedstrijdleider moet het bord worden gedraaid. De witspeler moet ineens met de zwarte stukken verder. Alle eerdere plannen zijn ineens bij de vijand bekend. Nog erger is het doorgeefschaak, zodra een buurman een stuk heeft veroverd wordt deze aan een andere clubspeler overhandigt voor plaatsing op het bord naar eigen keuze. Van deze ongelukkige bedenksels word ik diep in de nacht rillend wakker. Gelukkig heb ik weinig van deze doldwaze schaakavonden mogen meemaken en op de Nijkerkse schaakclub staan dit soort bedenksels niet op de agenda.
Het gewone schaken, een vreemde woordcombinatie overigens, want schaken is eigenlijk in zijn algemene gedaante een meest uitzonderlijke en prachtige uitvinding. Na enkele zetten is elke partij, ongeacht het moment, ongeacht de locatie uniek te noemen. Op het eerste gezicht lijkt dit onverwacht, maar een schaker met enkele speeljaren zal dit steeds meer gaan beseffen. Schaken, een buitengewoon spel waarin creativiteit, rivaliteit, strategie en levenslust worden gecombineerd.
Hierboven een fragment uit een wereldberoemde partij uit 1922, gespeeld door Stefan Levitsky (wit) tegen Frank James Marshall. De zwartspeler staat gewonnen, maar de winnende zet is een schitterende ontdekking op zich. Na de 23e zet van zwart ‘Dg3’ staat de witspeler volledig verloren en gaat spoedig schaakmat. Een stelling om te bewonderen temeer omdat het lijkt dat wit nog zoveel mogelijkheden lijkt te hebben. De kracht van het lichtste stuk, het zwarte paard in deze stelling bevat steeds de sleutelzet voor wits ondergang.
Bijdrage van Frank van der Kaaij
