Belevenissen van een schilderende Nijkerker...deel 10
Een groot aantal gelukkige mensen is in staat om aan verdriet een lichte kant toe te kennen.
Humor toegestaan, zelfs op begrafenissen en eenzame kerkhoven. Prima. Enkele zijn echter in staat om aan humor ook de zijde van verdriet toe te herkennen. Dit maakt het verdriet wel zo mooi. Begonnen dus met de autobiografie van Groucho Marx waarin dit zo ongeveer wordt beschreven.
Maar vandaag ook iets praktisch met de auto gedaan.
Een metaalachtige geur bleef aan mijn vingers kleven. Ondanks het wassen met zeep en warm water. De geur deed me denken aan mijn vader. Metaal. Hijzelf was allesbehalve van metaal. In het familiealbum is een foto dat vader voor een geweldig ingewikkeld apparaat staat. Iets met metaal natuurlijk. De overall staat hem goed en lijkt op maat gemaakt. Ook heeft hij zelf een onderneming gehad waar metalen plaatjes werden gepolijst. Duizenden in grote bruine stevige kartonnen dozen. Glanzend gereed om te verhandelen. En dat allemaal om ons thuis te trakteren op een toekomst. De tijd nu in gedachten en inmiddels flink geabsorbeerd kan ik zeggen dat het hem is gelukt. Ik ben hem zeer dankbaar.
De vanzelfsprekendheid van de onzichtbare tijd is niet altijd zo vanzelfsprekend.
bijdrage van Frans van der Kaaij
Columnisten hebben de vrijheid hun mening te geven en hoeven zich niet te houden aan de journalistieke regels voor objectiviteit.
