Hans den Haan over "De wolf op de Heuvelrug"

 De wolf heeft inmiddels de Utrechtse heuvelrug bereikt.

Het begon ermee dat een wolf in Den Treek een hond heeft meegenomen en vermoedelijk lekker opgepeuzeld. Nou schijnt hondenvlees best lekker te zijn. Maar ik kan me er niets bij voorstellen. Alleen hier in Nederland houden we van honden. Dus die belanden niet zo snel op ons bord. Vandaar: foei wolf.

Ik moet wel zeggen dat ik vroeger in Hilversum altijd wat voorzichtig was als ik langs de Knorr-fabriek liep als ik mijn hond uitliet. Het was een leuke wandeling voor hem en mij. Maar het gevaar zat erin dat bij het passeren van de fabriek er een luikje open zou gaan, waarna de hond naar binnen werd gesleurd. Om de bouillonblokjes extra smaak te verlenen.

Nou was de hond in Den Treek een poedel. Een dwergpoedel nog wel. En ik kan me voorstellen dat zo’n wolf zich dan vergist. Poedels zijn net kleine schaapjes. Zo’n wolf heeft natuurlijk in het wild nooit een poedel gezien. En een vergissing is snel gemaakt.

Maar de wolf is op de Utrechtse Heuvelrug. Er heeft zelfs al nabij Austerlitz een incident plaats gevonden tussen een kind en voornoemde wolf. Een mooie titel voor een griezelfilm. “De wolf van Austerlitz”. Nachtelijk gehuil rondom de pyramide.Dit nadat hij eerst zijn tanden had getest op een kind in Den Treek. Maar toen dacht hij nog: Brrr, mensenvlees. Niet lekker.Nou was het kind natuurlijk ook niet gemarineerd. Zelfs niet gezouten of van peper voorzien. Geen wonder dat het hem niet smaakte.Maar gebeten door een wolf. Daar kun je op verjaardagsfeestjes goede sier mee maken.Maar hij heeft gelijk, die wolf. Mensenvlees smaakt voor geen meter. Alhoewel, als iemand z'n leven lang heel veel knoflook heeft gegeten, en dat is er lekker ingetrokken, dan valt het nog mee.

Ik was wel meteen benieuwd wat we in dit geval onder een incident moesten verstaan. Ik brandde van nieuwsgierigheid. Het kon natuurlijk ook zijn dat het kind de wolf heeft gebeten. Dat was zeker een incident. Of dat de wolf van links kwam maar geen voorrang verleende.

Maar een paar dagen na het gebeuren kwam er inderdaad een analyse van het ongeluk. De wolf kwam van links (voor de kijkers aan Amersfoortzijde) in volle vaart op weg naar een uitgelaten hond (uitgelaten in tweeërlei betekenis) en had in zijn enthousiasme het kind over het hoofd gezien. Want zo’n kind is niet belangrijk, als je als wolf een hond in beeld hebt. Een medevoeter. En hij had dus het kind omver gelopen.Dit keer was het waarschijnlijk een wat grotere hond dan de poedel. Want hij is niet opgegeten.Helaas vermeldden de berichten niet wat de wolf en de hond met elkaar deden. Een goed gesprek tussen soortgenoten. "Was ik ook maar zo wild als jij." Enzovoort.Of: Hebben jullie je nou echt definitief gevestigd in Nederland? Nee, we zijn een jaartje op vakantie en gaan volgend jaar weer terug naar Duitsland.

In ieder geval wordt nu geadviseerd om niet met kinderen het bos in te gaan. En zeker niet nadat je ze thuis lekker een kwartiertje in de marinade hebt gelegd. Daar houden wolven van.

Maar sommige mensen zeggen: wolven horen niet in Nederland. Ons land is te klein en te dicht bevolkt. De vraag is dan: hoe zit het dan met de vossen? Daar zijn er zeker heel veel van. Maar de vos is niet geïnteresseerd in schapenhapperij. Of kinderen omver te werpen. Hij is ook wat minder groot. Misschien dat hij nog net een tuinkabouter omver kan lopen.

De wolf hoort hier niet. Maar wat is “er horen”? Komt het omdat ze voor moeilijkheden zorgen? Voor ons mensen. En wij bepalen wat hoort.
Bedwantsen horen in een bed. Om maar een voorbeeld te geven. Al geven ze soms problemen. En muggen horen op uw blote buik. Zo horen wolven in Den Treek.

Maar we zouden hier te veel wegen en steden hebben. En wandelende mensen. Daarom hoort de wolf hier niet. Maar horen die wegen, steden en wandelaars wel in ons land? Hoort ons land niet te zijn zoals 100.000 jaar geleden? Wie kan zeggen wat hoort?
En horen schapen wel in ons land? Laten we het daar eens over hebben. Weliswaar zijn ze zo’n 10.000 jaar geleden gedomesticeerd. Dus inmiddels hebben ze wel bepaalde rechten. Ook hebben ze flexibele en bescheiden eetgewoontes, bereiken ze snel de volwassenheid, kunnen ze paren in gevangenschap en zijn ze van nature zachtaardig. Wat dat betreft lijken ze een beetje op mij. Vandaar dat niemand bezwaar heeft tegen de aanwezigheid van schapen. Zolang ze maar geen happen nemen uit andere dieren.
Maar (en daar gaat het om): er is niemand die definitief kan bepalen wat hier wel hoort en wat niet. Het is allemaal maar wat je ervan vindt.

Nu zijn er in Nederland mensen met intense wolvenhaat. Als je kind van de trojka is gevallen, dan is er zeker een reden om wolven te haten. En ook als je schapen zijn dood gebeten. Ik kan me er iets bij voorstellen. Aan de andere kant is de wolf natuurlijk geen mens. De wolf volgde slechts zijn instinct. Moet je je kat haten omdat deze vogels vangt? Eerder omdat ze in de tuin van de buren poepen.

Zo vraag ik me af of ik boktorren moet haten. Ze houden wel van een lekker balkje. En oude gebouwen lijden daar hevig onder. Maar zo’n boktor doet gewoon zijn ding. En zijn enige interesse in oude monumenten is natuurlijk het dikke houtwerk.
Ik weet nog dat de familie boktor zowat het hele legermuseum in Leiden heeft opgegeten. Met als gevolg dat de Leopard tanks op de tweede verdieping door de vloer dreigden te zakken. Een ingrijpende restauratie moest plaatsvinden. De boktor houdt ook van molens. Draaiende onderdelen, dat is zijn lust en zijn leven.
Als kind vroeg ik altijd: “Mamma, hebben wij boktorren?”“Nee, maar als wij ze hadden, dan zou ik ze haten.”
Ik haat ook muggen op m’n slaapkamer. Waarom heeft de schepper die uitgevonden?

De wolf is terug op de Heuvelrug. Maar de Heuvelrug zelf heeft er geen problemen mee. Die zit nog steeds lekker in z’n Heuvelrugvel. Op z’n Heuvelrug-gat.  

bijdrage van Hans den Haan