H.C.Bot: "Het Vergeten Podium van Nijkerk"

Nijkerk, dat pittoreske stadje waar iedereen elkaar kent en de straten rustig ogen, had plotseling reden voor een feestje: maar liefst vier Paralympische medailles!

Jawel, vier keer eremetaal door lokale sporthelden. Twee gouden, een zilveren en een bronzen medaille, en dat allemaal door Thijs van Hofweegen, Cher Korver en Marieke van Soest. Maar nu, weken na de Paralympische Spelen, vraag je je toch af: waar blijft die grootse huldiging?

Cher werd al in het zonnetje gezet op Daltonschool Corlaer. De leerlingen waren door het dolle heen, al wisten sommigen misschien niet helemaal zeker of het nou om de juf ging of om een super goeie basketballer. Marieke kreeg zelfs een straat vol vlaggen van de buren. Een kleurrijk schouwspel dat vast ook menig postbode in de war bracht. Was het Koningsdag? Nee hoor, gewoon de buurt die haar lokale heldin in het zonnetje zette. Wat een prachtige blijk van waardering!

Maar wat doet de gemeente? Grote stilte. Misschien zijn ze nog bezig met de speech. Of zijn ze vergeten waar ze de medailleplank hebben neergelegd in het nieuwe stadhuis?

Nee, dan denk ik terug aan 2012, dressuuramazone Adelinde Cornelissen met haar paard Parzival, zilver gewonnen op de Olympische Spelen in Londen, kreeg een groots onthaal op het Plein. Fanfare, confetti, toespraken – de burgemeester die in zijn beste pak een halve marathon aan complimenten uitdeelde. Ah, de goede oude tijd, toen een zilveren plak nog de straten deed vollopen. Wat een verschil!

En nu? De Paralympische Spelen liggen al een maand achter ons, en de enige fanfare die de atleten nog horen, is die van hun wekker als ze weer vroeg op moeten. Waarom blijven de deuren van het stadhuis potdicht? Misschien is het stiekem jaloers op al die buurtvlaggen. Of is de burgemeester de verhuisdozen nog aan het uitpakken, en is er gewoon geen tijd voor sporters die op het paralympische wereldtoneel hebben uitgeblonken?

Nijkerk,: dit is een gemiste kans. Hoe moeilijk is het om even een microfoon op het Plein te zetten, een paar vlaggen uit de kast te trekken en een trotse 'dankjewel' te schallen? Oké, we hoeven niet per se een praalwagen met goudomrande stoelen. Maar een taart, een handdruk, of in ieder geval een mooie bos bloemen? Dat moet toch kunnen?

Dus, lieve gemeente, het contrast is pijnlijk. Terwijl Marieke zich elke dag vast moet afvragen hoe ze ooit al die vlaggen weer van de daken krijgt, en Cher een handtekeningensessie op school moet organiseren, wachten we op dat ene moment. De huldiging die net zo groot is als de prestatie. Een waardig eerbetoon aan deze kampioenen die hebben laten zien dat ook een klein stadje als Nijkerk groot kan zijn in sport.