De hersenziekte dementie staat in de belangstelling. Dat is ook hard nodig.
Nederland telt momenteel 270.000 mensen met een vorm van dementie en dit aantal groeit snel. Alzheimer Nederland voert een landelijke campagne “Samen dementievriendelijk” met als doel om binnen vijf jaar één miljoen mensen bewust te maken van de impact van dementie. Ook de gemeente Nijkerk streeft er naar om dementievriendelijk te zijn. Aan de hand van persoonlijke verhalen van mensen die dementie van nabij hebben meegemaakt, krijgt u een beetje meer kennis en hopelijk ook meer begrip en bereidheid de helpende hand te bieden aan mensen die dat nodig hebben. Het valt niet mee om met de ontluisterende waarheid naar buiten te treden. Een moedige, taboedoorbrekende stap van alle vertellers. Na Marina Lanting, Adri Wagensveld en Nelly Baljet doet nu Meta Dekker een boekje open.
Meta Dekker is bibliothecaris leesbevordering en educatie bij Bibliotheek Nijkerk én coördinator van het Taalhuis. Haar vader overleed in maart dit jaar. Het verdriet is nog vers. Meta vertelt: “Na het overlijden van mijn moeder in 2007 kwamen mijn zus en ik erachter dat er iets mis was met onze vader. Hij kwam soms thuis van boodschappen doen met vijf emmers en tien sponsen omdat het zo’n mooie aanbieding was. Dat hij die spullen helemaal niet nodig had, kwam niet bij hem op. Eerst dachten we dat zijn verwardheid iets te maken zou kunnen hebben met zijn rouwverwerking. Later dachten we, dat hij misschien aan het dementeren was.”
“Mijn vader werkte vroeger bij de bank. Hij was altijd heel precies. Hij had een brede belangstelling, en knipte van alles uit de krant. Onze moeder zei altijd, dat pa niets op kon ruimen. Ik ben gaan kijken in zijn kantoortje aan huis. Ik moest me een pad banen door de krantenstapels. Er lag ook ongeopende post. Ik had mijn vader al eerder aangeboden om hem te helpen. Nu kon ik niet anders dan ingrijpen. Achteraf bekeken was hij toen al ver heen. Blijkbaar is mijn moeder vaders geheugen geweest. Zij was van het type “je valt niemand lastig met je problemen, ook je eigen kinderen niet'”.
“Mijn vader woonde in een dorp. Hij is daar jaren ouderling in de kerk geweest. De mensen van de kerk hebben mijn vader goed opgevangen. Ze waren heel geduldig, hielpen hem met koffie of z’n jas en toonden hem waar hij moest staan bij een begrafenis. Mijn zus en ik regelden vervoer, zodat hij naar de kerk kon blijven gaan. Je hoort wel eens dat mensen met dementie agressief worden en gaan schelden. Dat is bij mijn vader gelukkig niet gebeurd. Hij bleef altijd vol belangstelling voor zijn naasten; lief, gewillig, dankbaar voor alle hulp.”
“De omslag kwam in 2011. Hij was al een paar keer gevallen met zijn fiets. Hij raakte de weg kwijt en kwam bekaf thuis. De huisarts zei dat er niets aan de hand was. Achteraf bekeken zou ik meer hebben willen weten over de symptomen van dementie. Vergeetachtigheid, moeite om de weg te vinden, steeds hetzelfde vragen of vertellen, problemen met dagelijkse dingen zoals boodschappen doen … het zijn allemaal signalen van mogelijke dementie.”
“Mijn vader kreeg spierreuma en werd steeds verwarder. Hij had meer hulp nodig van de thuiszorg. We maakten ons zorgen of hij nog wel zelfstandig kon wonen. Toen heeft de huisarts hem verwezen naar de geriater in het ziekenhuis. Daar kreeg hij een hersenscan, waarop te zien was dat zijn hersenen waren aangetast. De diagnose luidde: de ziekte van Alzheimer. Wij kregen een casemanager dementie van Icare. Die heeft ons echt geholpen. Zij regelde dat er vrijwilligers kwamen om ’s nachts bij hem te zijn. Overdag kon hij naar dagopvang in een verzorgingshuis. Mijn vader was gewend om er vaak op uit te trekken. Dat mocht daar niet. Hij begon doelloos door de gangen te dwalen. Een maatschappelijk werker heeft er toen voor gezorgd dat hij naar een woonzorgboerderij kon.
Mijn vader was opgegroeid op een boerderij, dus hij zat daar helemaal op zijn plek. In het begin was het even wennen aan de andere bewoners en aan de begeleiders. Daarna heeft hij het daar heel goed gehad. De verzorging was uitstekend. Er was een mooie tuin bij de boerderij, waarin we heerlijk konden wandelen. Lichamelijk en geestelijk ging hij wel steeds meer achteruit. Hij werd vatbaarder voor infecties, kreeg het benauwd. Uiteindelijk is hij overleden. Ik had een goede band met mijn vader. Op het laatst werd hij veel liever. Vroeger omhelsden we elkaar nooit, maar in zijn laatste levensjaren wel. Hij was altijd blij als je er was. Hij heeft ons tot het laatste toe herkend.”
Informatie verstrekt Sigma Nijkerk, 033 – 2474830, [email protected]. De eerstvolgende bijeenkomst van het Alzheimer Café Nijkerk is op vijf september in het gebouw van Interakt Contour, Oranjelaan 79 in Nijkerk. Het programma start om 20.00 uur. De toegang is vrij.
bijdrage van Yvonne Krol
