Wat ben ik trots op Nijkerk! Velen hebben het al in de media gezien, gelezen of zelf meegemaakt. Het bevrijdingsconcert in de Kruiskerk afgelopen 5 mei. En daaraan voorafgaand het bevrijdingsvuur van Wageningen naar Nijkerk (hard)lopen. De samenwerking, drive en enthousiasme dat eraf spatte bij iedereen was ongekend en emotioneerde me ook wel. Ook ik mocht onderdeel uitmaken van dit bijzondere familiegevoel. Dat maakt dat ik daar eens even bij stil wil staan…in tegenstelling tot mijn hardloopactie in de nacht van 4 op 5 mei, samen met nog 4 runners.
Bevrijdingsestafette
Ik kende de meeste van de runners nog helemaal niet toen ik enthousiast ‘ja’ zei op de uitnodiging om ook mee te rennen. Toch zei ik ja. Het leek me wel wat om voor de vrijheid een flinke inspanning te leveren om daarmee door het letterlijke hardlopen juist figuurlijk even stil te staan bij de vrijheid die we in Nederland kennen en in veel landen (zelfs vlakbij) juist helemaal niet zo vanzelfsprekend is. Wat wel vanzelfsprekend was, dat we als team wilden starten en eindigen. De tussenliggende kilometers hebben we in estafette afgelegd. Het runnersteam heeft elkaar de koude nacht doorgetrokken en als je dan weer de gemeente Nijkerk inloopt terwijl het alweer een beetje licht begint te worden en de vogeltjes je komst aankondigen, ben je met z’n allen zo trots. Als kroon op het werk mochten we ook nog eens de fakkel de kruiskerk binnendragen en het bevrijdingsvuur daar ontsteken met de uit Wageningen opgehaalde vlam. We waren daarmee echt onderdeel van het groter geheel en volgend jaar ben ik er weer bij!
Verbondenheid en trots
Wat maakt nu dat ik het gevoel heb dat ik vrienden voor het leven heb gemaakt? Hoe werkt dat eigenlijk? Ik denk dat we met elkaar een soort gemeenschappelijke ‘taal’ hebben ontwikkeld, een gezamenlijk streven, dat voor een enorme verbondenheid heeft gezorgd. Doordat we die loop door die vreselijk koude nacht hebben volbracht, de voorbereidingen vooraf en de training gezamenlijk hebben georganiseerd. Dat schept een band! En trots dat we waren! Een fantastische reactie bij het ontvangen van het vuur in Wageningen: “We gaan het vuur naar dé stad met de mooiste toren van Nederland brengen”. En diezelfde nacht live in de uitzending van Radio538 heeft Jan Hofman tijdens een interview Nijkerk ook weer even flink op de kaart gezet!
Wat waren wij trots dat we ook Nijkerk op deze manier mochten vertegenwoordigen. En toch valt me op dat Nijkerk zo bescheiden is en haar inwoners soms zo weinig trots op haar gemeente. Beetje ‘kat uit de boom kijken’ of ‘eerst zien, dan geloven’ ofzo. Of ligt dat enkel aan mijn euforische stemming? Ik kan er in ieder geval nog wel even op teren en ik raad een ieder aan om ook onderdeel uit te maken van een goed doel of evenement. Als vrijwilliger ga je juist gezamenlijk voor een doel en die gezamenlijkheid maakt je een wezenlijk onderdeel van een groter geheel. Dat verbindt ons. En die trots moeten we uitstralen en dat kunnen we, hebben we vorig jaar bewezen. Aan de gemeente zal het volgend jaar niet liggen. Burgemeester Renkema gaat volgend jaar ook graag mee hardlopen, liet hij ons weten. Bedrijfsleven en scholen, doet u ook mee? In welke vorm dan ook? Want vrijheid moet je vieren, iedere dag weer!
Over Monique van Rooyen
Monique is eigenaar van MOVARO proces | communicatie | advies en houdt zich bezig met belevingscommunicatie. Ze is een snelle en creatieve denker die in de analyse niet om de hete brij heen draait, in de oplossingen energie creëert en bij de implementatie de vaart er in houdt. Betrek Monique bij een project of proces en er ontstaat gegarandeerd beweging. Haar motto: echt effect door beleving!
LAAKBAAR
Vier columnisten midden in het werkgebied van nijkerk.nieuws.nl ontmoeten Nijkerk, Nijkerkerveen en Hoevelaken. Elke week een nieuwe column waarin je kunt lezen wat Janneke van Heugten, Marcelle Warringa, Marja Willems en Monique van Rooyen-Staal bezig houdt.
Elke maandag een nieuwe column online.
Zie ook dossier Alle LAAKBAARcolumns op een rijtje.