Slangen in het zwembad
Nijkerk is even heel ver weg. Zwembad Bloemendal met zijn heldere water, groene weiden en eindeloze wolkenpartijen is een idylle hier, in de beboste Dordogne in Frankrijk. Iets dat we in Nijkerk als vanzelfsprekend beschouwen, blijkt in de werkelijkheid van camping Le Moulin du Perie iets heel bijzonders.
Want hier zwemmen slangen in het modderige zwembad. In het 'lac' ernaast - meer een zwemvijver- ook. Daar mag je wel in zwemmen en sommige jonge kinderen doen dat. Die van ons ook, de eerste twee dagen. Maar daarna wijken we uit naar een echt meer, op een uur rijden. Ik vertrouw het water niet. Grappend zeggen we nog dat het niet RIVM-proof is.
Wij rijden dus een uur voor een wijds gevoel en schoon water. Wat we eigenlijk doen is dit: accepteren wat er is en er het beste van maken.
Maar: hoe lang houd je dat vol? Sterker nog: waarom zou je? Het is toch vakantie? Is het de bedoeling om vol te houden? Of om te genieten? We besluiten dat het het laatste moet zijn. Na een week kamperen in een bos in de regen met een tent, wc's zonder brillen en campinghouders die zich niet aan hun beloften houden, pakken we ons boeltje in en vertrekken. Ons hart achterna.
Grande Opening, of toch maar niet
We verlangen zo naar de zee. Naar ruimte, heldere luchten en een warm, droog bed. Naar zon. Gastvrijheid. Passie voor het leven. Dat vinden we allemaal in de Chambre d'hotes 'Le Theatre'. Daar draait een hele andere film, een film die doet denken aan de klassieker 'As it is in heaven'. Twee gezinnen op leeftijd hebben besloten hun hart te volgen en een Bed and Breakfast te beginnen in de wijnvelden van de Gironde. We worden er hartelijk ontvangen. Er heerst een aangename, lichte sfeer. We voelen ons er direct thuis. De fijne sfeer vloeit voort uit twee dingen: hart en gastheerschap. Een van de eigenaressen rent rond met een zelfgebakken brood (ze maken hier alles zelf, van jam tot brood en cakes) terwijl ze zegt: 'het doet me een plezier om anderen te plezieren'. Aan haar gulle lach zie je dat ze het meent.
Niets is hen hier teveel. Als we liever een pain complet hebben in plaats van wit brood, dan bakken ze dat dezelfde dag nog. En terwijl de kinderen spartelen in het zwembad -'mam, wat is het water schoon!' (zo hoort het ook lieverd!) realiseer ik me met enig mededogen de donkerte van het leven van onze campingeigenaren in de Dordogne. De dochters namen de camping vorig jaar over van hun kromlopende vader en zwaar dementerende moeder -ze plukt de hele dag door bloemetjes en glimlacht afwezig- en buigen nu al onder die keuze. Met koele blik en vertrokken grimas zien de dochters de boze gasten vertrekken en ze nemen het hen nog kwalijk ook. Zij kunnen er toch ook niets aan doen?, vinden ze.
Alles ging gewoon mis, vertelt een van de dochters ons bij kaarslicht de avond voor vertrek. Het is tien uur en ze komt de zaak nog even afhandelen. Ze is niet te vermurwen: jullie hebben geboekt en betaald en dat blijft zo. Alleen de dagen die we ( gelukkig!) later aankwamen, krijgen we terug, niet de week die nog staat. Tsja. Mijn medeleven met deze hoofdrolspeelster in een slechte film -ik kan er ook niets aan doen vrees ik, geboren te zijn met een groot hart-, is te aanwezig om nu nog stampij te maken. Of nog beter, haar over de tafel te trekken, zoals ik mijn vader stoer had beloofd te doen aan de telefoon.
En ik voel me ook bedrogen. Want de volgende dag is het zwembad nog steeds leeg (schoongemaakt, dat wel) en de Grande Opening zou die dag zijn... Hoezo Grande Opening?
Toch verlaten we met opgeheven hoofd de camping, want we zijn misschien opgelicht, we zijn ook opgelucht. De zee lonkt. Visioenen van wijdse stranden, mosselen met wijn en een schoon zwembad versterken ons humeur.
Als it is in heaven, aan zee
Als we aankomen bij Le Theatre ploffen we dankbaar neer op het frisse beddengoed. Hier is het goed. We zij blij dat we ons hart hebben gevolgd. In een vlaag van medeleven wens ik dat de dochters uit de slechte film alsnog toe. Ze lijken vast te zitten in patronen waar ze niet meer uit kunnen. Ze overleven. Ze zijn net als de hoofdrolspelers aan het begin van de film ' As it is in heaven'.
Hier aan de Gironde draait dus de rest van de film. Een film waar ik graag even in mee draai. Hier klopt een warm hart en dat is voelbaar tot in alle details. Zelfs als onze oudste dochter enorme uitslag blijkt te hebben opgelopen van het campingmeertje, zijn we niet meer chagrijnig te krijgen. Want hier is het goed. Hier is Nijkerk nog steeds ver weg, en ook al weer dichterbij.
Over Wendy Traa
Wendy Traa (1973) is kinderboekenschrijfster, leerkracht, kinderyogadocent en historica. Ze woont samen met haar man Siebren, dochters Bloeme en Veerle en hond Noortje sinds 2008 in Nijkerk. Ze is oprichtster en eigenaar van De Open Plek.
LAAKBAAR
Vier columnisten midden in het werkgebied van nijkerk.nieuws.nl ontmoeten Nijkerk, Nijkerkerveen en Hoevelaken. Elke week een nieuwe column waarin je kunt lezen wat Iris Nieuwenhuis, Marcelle Warringa, Monique van Rooyen - Staal en Wendy Traa bezig houdt.
Elke maandag een nieuwe column online.
