Belevenissen van een schilderende Nijkerker...deel 9
Laatst Antwerpen bezocht. Een city-trip. Twee ANWB echtparen waarvan de heren zich platina-lid mogen noemen. Ook meer dan veertig jaar de Kampioen mogen ontvangen. Zo goed als ongelezen uiteraard.
De reis begon op donderdagmorgen vanaf station Amersfoort Schothorst. Niet te verwarren met Amersfoort-Vathorst. Amersfoort-Schathorst is er gelukkig nooit van gekomen. Dochterlief had ons met de auto zo ongeveer op het perron afgezet en de reis was ineens pardoes begonnen. Compact station. Prima start.
Natuurlijk werden we niet verrast door een staking. Deze hing al dagen in de lucht. Ook het feit dat ik de kaartjes niet had gedownload op mijn mobiel vergrootte het reisplezier enorm. Ik werd wederom als digibeet psychologisch flink gehackt. Voor mijn idee zijn die kaartjes ook allemaal overbodig anno 2025. Achteraf had ik volledig gelijk gekregen. We zijn trouwens de gehele reis niet één keer gecontroleerd en dat terwijl ik deze ambtelijke ontmoetingen om de één of andere reden altijd plezierig vind. Sommige conducteurs zijn in staat om hun persoonlijke verbazingwekkende klantvriendelijke inborst in een paar seconden met hun herhaalde grappen volledig kenbaar te maken. Zo hadden wij in Amersfoort een buschauffeur die steevast bij aankomst bij het centraal station de reizigers op een passende speech trakteerde. De forensische ambulante kleinkunst academie.
De staking was echter van geheel andere orde. Zoiets trekt diepe sporen met de trein. Alle vier bleven wij turen naar ons mobiel scherm om te begrijpen hoe wij uiteindelijk ons doel moesten bereiken. Ik geef toe, ik begreep er niets van.
Maar men staakt tenslotte niets voor niets in België en zeker als het pensioendeel in gevaar is. Wordt vast pensioeneke genoemd of gewoon pensioentje. Het is hen van harte gegund. Veel is veel kleiner in België. Ook vaak net iets anders. Het heeft net een kleine vriendelijke pittoreske twist.
Het traject Utrecht – Rotterdam, wat ik jarenlang eerder heb mogen bereizen leek onveranderd. Dezelfde tuinhuisjes in het onveranderde landschap. Bij Gouda nog steeds dezelfde saaie spoorafzetting. Een lang chroomkleurig hek met ronde bollen. Nederland staat stil.
Later in Antwerpen sjokte ongevraagd een vrouw voorbij. De tas op haar schouder was als een aapje gevouwen dat haar stevig vast hield. Stond haar koddig. Deed haar ook iets meer opvallen. Antwerpen bracht ons nog vele andere leuke en mooie herinneringen. Bezoek vooral het Museum aan de Stroom (MAS). Indruk wekkende architectuur te bezoeken via heerlijke roltrappen. Verder teveel om lang te herinneren maar het voelt goed.
Volgende keer naar Maastricht. Daar is het pensioen wel goed geregeld.
bijdrage van Frans van der Kaaij
Columnisten hebben de vrijheid hun mening te geven en hoeven zich niet te houden aan de journalistieke regels voor objectiviteit.
