Ben blogt: Mijn naam is Oelie
Huisje, berkenboompje, beestje. En dat beestje ben ik.
Paar maanden gewoond hier. Lekker rustig. Alleen: zit ik net een uiltje te knappen, krijst die Vlaamse gaai me weer wakker.
Eerst woonde ik bij de buren in de tuin, zij noemden me Oelie. Ik leid het leven van een puber. ’s Nachts op stap, overdag een gat in de dag slapen. Maar ik hoor en zie alles. Zo weet ik dat die mensen hier Ben en Elly heten. Ik weet zelfs dat ze het AD en de Volkskrant lezen. De bezorger is net zo’n vroege vogel als ik. Mijn familie las vroeger de Fabeltjeskrant, maar die krant hing van fabels en nepnieuws aan elkaar. Daar had meneer De Uil niet zo klakkeloos aan mee moeten werken, maar ja, achteraf is het mooi wonen.
Ik had al weken witte stront op de tuintegels gescheten en uilenballen uitgebraakt, maar ze hadden niets in de gaten. Tot Elly een keer de hond uitliet, omhoog keek en mompelde: is dat een nest? Dat was ik. Meteen daarna verscheen Ben voor het bovenraam. Opgewonden hing hij met zijn iPhone over het raamkozijn. Ik denk dat die oeliewapper meteen een foto van mij op Facebook heeft gegooid. Niet zo slim natuurlijk, want ik wil rust.
Vanaf dat moment stonden om de haverklap mensen onder mijn boom. Mensen met verrekijkers, met camera’s op statief, met lenzen als lampenkappen.
Een docente van een basisschool kwam een paar van mijn uilenballen ophalen. Op die school hebben de klassen dierennamen, haar klas heet ‘de uilen’. Dus ja, zij wilde foto’s van mij laten zien. En ze wilde met haar leerlingen mijn uilenballen uitpluizen. Nou, ik had haar meteen wel kunnen vertellen wat daar in zat: delen van sprinkhanen, scheenbeentjes van ratten, kaakresten van muizen. Ik ben nu eenmaal geen vegetariër.
Ik hoorde ook iemand ‘De uil zat in de olmen’ zingen. Leuk. Maar waarom dat pesterige ‘koekoek’ in dat liedje? Waarom die broedparasiet erbij halen? Oké, ik gebruik ook wel eens een nest van een kraai of een spreeuw, maar altijd een oud nest. Ik heb nooit mijn ‘broertjes en zusjes’ uit het nest gegooid om zelf meer voer te krijgen. Ik was een uilskuiken, geen koekoeksjong.
Elke ochtend verscheen Ben met een slaperig hoofd voor het raam. Dan wilde hij weten of ik er nog zat. Hij praatte dan ook tegen me. Ik zei niks terug. Net als dokter Rossi van Gooische Vrouwen beperk ik me tot zwijgen, kijken en luisteren. Zo kom ik over als een wijze en bedachtzame ransuil. Dat beeld hou ik graag in stand.
Soms werd mijn dagrust danig verstoord door een straaljager die overvloog, de herrie was oorverdovend. Kijk naar mij denk ik dan, ik vlieg geluidloos. De vliegtuigindustrie heeft gekeken hoe ik dat doe, probeerde het na te maken, niet gelukt. Die wijsheid hebben mensen niet.
Een paar uur had ik een maatje op bezoek, op een tak naast me, maar ja, dan moet niet iemand het raam openklikken om een foto te nemen. De vogel was meteen gevlogen. Ik ben nu ook steeds vaker weg, leuk voor de eksters en die Vlaamse gaai. Ze zullen me nog missen in die berkenboom. Maar wie weet blijf ik terugkomen, want het zijn aardige mensen daar. Ik heb ze onder de boom vaak horen zeggen dat ze me zien als een cadeautje van de natuur. Nou welterusten, ik ga weer een uiltje knappen. Oogjes dicht en snaveltjes toe.
Oelie
Mede namens Ben wens ik jullie een fantastisch jaar, met mooie verhalen en veel cadeautjes van de natuur.
Nooit meer een blog missen? Word vaste lezer. Meld u aan via de website.
